Ons laatste optreden in het kerkje van Holten kon niet anders dan de spreekwoordelijke kers op de taart worden, de bekroning van een prachtige dag. Maar sprookjes bestaan niet en het echte leven loopt niet altijd op rolletjes bleek toen we klaar stonden om nog een keer alles te geven. Door het ontbreken van onze eigen geluidsinstallatie was de muziek nauwelijks en slechts haperend hoorbaar. Het eerste liedje klonk heus niet slecht, maar het miste de overtuiging van eerder die dag. En toen gebeurde er iets, iets dat zou zorgen voor wel tien kersen op minstens zoveel taarten, iets dat precies zou laten zien uit welk hout dit koor gesneden is. Onze getalenteerde muzikaal leider Marq van Mazijk besloot om de liedjes, die hij nog nooit of al tijden niet had gespeeld, dan maar zelf te begeleiden op de piano en het koor wist precies wat het te doen stond, namelijk nog een keer vol vuur en enthousiasme zingen. In het kerkje ontstond iets magisch. Anders dan we hadden bedacht, anders dan we hadden geoefend, maar precies daarom zo betoverend. Oók toen het allemaal even niet klopte, brachten we iets moois. Oók toen het allemaal even niet klopte, konden we als koor laten zien waar we voor staan. We hadden niet trotser kunnen zijn.